Det gjer godt når eit menneske i hjelpeapparatet ser og forstår. Eit menneske som ser kva eg treng. Eit menneske som ikkje fokuserer så mykje på den der "fake it til you make it" - greia, men seier at det er greitt å berre vere der eg er no. At det er greitt å bruke tid før neste steg.

For nokre veker sidan tok eg til meg erkjennelsen om livet mitt ikkje kan vere som før. Eg kunne erkjenne at det å prøve og strekke seg etter alt det eg gjorde før, skaper negative kjensler. Men å komme til ein slik erkjennelse betyr ikkje at eg utan vidare var klar til å stake ut ein ny kurs på livsvegen...

Å erkjenne at det som var ikkje kan bli igjen. Å erkjenne at helseplager tvingar fram livsendring. Livet kan ikkje bli som det var. Eg kan ikkje bli den eg var. Å akseptere det er ein tung veg å gå. Det starter med at eg erkjenner. Erkjenner at eg må leve med dei helseplagene og smertene eg har. Og akseptere at livet ikkje kan bli som det var....

Å leve med kronisk sjukdom er for dei fleste ei utfordring. Mange kroniske sjukdommar er ikkje synlege for andre, og mange som har slike usynlege sjukdommar opplever å få kommentarar om at dei ser så friske ut. Slikt kan få dei til å føle seg mistenkeleggjort. Eg veit at det slett ikkje er uvanleg å få spørsmål om kvifor ein...